Το Αβαείο του Westminster

Το Αβαείο του Westminster συνοδεύουν περισσότερα από 1000 χρόνια Ιστορίας. Πρώτοι ήρθαν οι Βενεδικτίνοι μοναχοί στο σημείο, στα μέσα του 10ου αιώνα, οι οποίοι καθιέρωσαν την παράδοση της καθημερινής λατρείας που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Η μονή ήταν η εκκλησία στέψης από το 1066 και είναι ο τόπος ταφής 17 μοναρχών. Εχουν δε διεξαχθεί εκεί μέχρι στιγμής 15 βασιλικοί γάμοι.

Ο σημερινός ναός, ξεκίνησε από τον Ερρίκο Γ' το 1245 και είναι ένα από τα πιο σημαντικά Γοτθικά κτίρια της Αγγλίας, με το μεσαιωνικό ιερό ενός Αγγλο-Σάξωνα αγίου να διατηρείται ακόμα στο κέντρο του. Είναι ένα ανοιχτό θησαυροφυλάκιο ζωγραφικής, βιτρώ, μωσαϊκών, υφασμάτων και διάφορων αντικειμένων τέχνης. Αποτελεί επίσης τον χώρο στον οποίο έχουν ταφεί ή έχουν γίνει οι τελετές για τα σημαντικότερα πρόσωπα της Ιστορίας της χώρας.

Οι τάφοι και τα μνημεία του Αβαείου στο σύνολό τους αποτελούν την σημαντικότερη ενιαία συλλογή μνημειακής γλυπτικής σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Η βιβλιοθήκη και η αίθουσα τίτλων στεγάζουν το σημαντικό (και διαρκώς αυξανόμενο) αρχείο, βιβλία και χειρόγραφα, που ανήκουν στον Κοσμήτορα και την Μονή του Westminster και αποτελούν το κέντρο σπουδής και έρευνας σε όλες τις πτυχές της μακράς Ιστορίας του Αβαείου. Εχει δε κηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Unesco.

Αρχιτεκτονική

Το παρόν κτίριο χρονολογείται από την εποχή του βασιλιά Ερρίκου του τρίτου. Το 1245 κατεδάφισε την ανατολική πτέρυγα του 11ου αιώνα, που είχε ιδρυθεί από τον βασιλιά Εδουάρδο τον Εξομολογητή το 1065. Νωρίτερα, ο Ερρίκος, κατά την διάρκεια της βασιλείας του, έθεσε τον θεμέλιο λίθο για την κατασκευή ενός γυναικωνίτη στα ανατολικά του ναού, αλλά λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων του ναού, οι εργασίες σταμάτησαν και το έργο δεν ολοκληρώθηκε. Λέγεται πως η αφοσίωση του Ερρίκου στον Αγιο Εδουάρδο, τον οδήγησε αργότερα στην κατασκευή μιας ακόμη πιο εντυπωσιακής εκκλησίας, σύμφωνα με τον νέο τότε Γοτθικό στυλ, για να αφιερώσει ένα νέο Ιερό στον Αγιο, που θα αποτελούσε δυνητικά και το σημείο ταφής του ιδίου.

Οι τρεις πρωτομάστορες του έργου ήταν οι Henry of Reyns, John of Gloucester και Robert of Beverley. Είναι άγνωστο εάν ο Henry of Reyns ήταν Αγγλικής ή Γαλλικής καταγωγής, ο επηρεασμός του πάντως από τους καθεδρικούς της Γαλλίας ήταν μεγάλος και από εκεί δανείστηκε τα στοιχεία της ακτινωτής αψίδας, υιοθετώντας τα χαρακτηριστικά Γοτθικά οξυκόρυφα τόξα, τους ραβδωτούς θόλους, τα ρόδα στα παράθυρα και τις ακάλυπτες αντηρίδες.

Ο σχεδιασμός στηρίζεται στο βασικό σύστημα γεωμετρικής αναλογίας, αλλά η Αγγλική του έκδοση περιλαμβάνει μονές και όχι διπλές κλίτες και μια μεγάλη κύρια αίθουσα με αντίστοιχες εγκάρσιες προβολές.

Το Αβαείο ήταν το ψηλότερο Γοτθικό κτίριο της Αγγλίας (γύρω στα 31 μέτρα) και είχε χτιστεί ώστε να φαίνεται ακόμη ψηλότερο με τη χρήση στενόμακρων όγκων. Η Αγγλική σφραγίδα του είναι εμφανής στα περίτεχνα καλούπια των κύριων αψίδων, στην απλόχερη χρήση γυαλισμένου μαρμάρου από το Purbeck στις κολώνες και τον γενικό γλυπτό διάκοσμο. Ο άξονας ανατολής-δύσης καθορίστηκε από την υπαρκτή θέση του γυναικωνίτη. Ενας κενός χώρος μπροστά στον κύριο βωμό ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί ώστε να διενεργούνται εκεί οι στέψεις. Η λιθοδομή, τα ανάγλυφα στοιχεία των οδηγών της οροφής και τα υπόλοιπα γλυπτά είχαν έντονα χρώματα και οι στοές θα πρέπει να ήταν διακοσμημένες με κιννάβαρι και χρυσό. Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με εκλεκτά έργα ζωγραφικής και δύο από αυτά, που απεικονίζουν τον Αγιο Θωμά και τον Αγιο Χριστόφορο, βρέθηκαν το 1930, μαζί με το αρχικό χρώμα των αγγέλων της νότιας πτέρυγας. Φωτεινό ρουμπινί και ζαφειρί γυαλί, με εραλδικές ασπίδες σε γκρι μοτίβο, στόλιζαν τα παράθυρα. Το τέμπλο του ναού και οι τάφοι συνεισέφεραν σημαντικά στην χρωματική παλέτα.

Κατά το 1269, η αψίδα, οι ακτινωτές αίθουσες, η εγκάρσιες πτέρυγες και η χορωδία ήταν ολοκληρωμένα και η νέα λάρνακα έλαβε τα οστά του Αγίου Εδουάρδου στις 13 Οκτωβρίου. Οταν πέθανε ο Ερρίκος ο Γ' το 1272, μόνο ένα κομμάτι του ναού κάτω από την χορωδία είχε ολοκληρωθεί. Ο παλαιός Νορμανδικός ναός παρέμενε προσκολλημένος στο κατά πολύ υψηλότερο Γοτθικό κτίριο για πάνω από έναν αιώνα, εώς ότου έγινε διαθέσιμο το κατάλληλο κεφάλαιο, κατά τον 14ο αιώνα. Τότε κατασκευάστηκε ο δυτικός τομέας του ναού, από τον ηγούμενο Nicholas Litlygton, χρησιμοποιώντας το κεφάλαιο του κληροδοτήματός του από τον καρδινάλιο Simon Langham (που ήταν και ο προκάτοχός του ως ηγούμενος) και οι εργασίες διεξήχθησαν αργά διαρκόντας σχεδόν 150 χρόνια. Προφανώς ο Litlygton ήταν εκείνος που επέμεινε να ακολουθηθεί ο γενικός σχεδιασμός του Ερρίκου Γ', δίνοντας στον ναό μια εξαιρετική αρχιτεκτονική ενότητα. Ο αρχιμάστορας Henry Yevele έκανε μόνο μικρές διαφοροποιήσεις στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, αλλά είναι εμφανές μόνο σε πολύ λεπτομερή παρατήρηση το ότι οι ροζέτες του διάκοσμου των τόξων διακόπηκαν στον κύριο ναό και κάποιες άλλες λεπτομέρειες δεν είναι τόσο περίτεχνες όσο στην παλαιότερη κατασκευή. Στον τομέα του ναού που βρίσκεται στα δυτικά του τέμπλου, είναι ορατή η διασταύρωση των παλαιών και των νεώτερων εργασιών.

Το 1442 ο Ερρίκος ο Ε' ετάφη στα ανατολικά του παρεκκλησιού του Αγίου Εδουάρδου. Σύμφωνα με την διαθήκη του, ένα εντυπωσιακό γλυπτό παρεκκλήσι χτίστηκε πάνω από το μνήμα του, με δυο κυκλικές σκάλες που οδηγούν στον επάνω βωμό. Ο σχεδιαστής ήταν ο John Thirske, ο οποίος ήταν λογικά και ο υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του σκαλιστού τέμπλου στο παρεκκλήσι του Εξομολογητού, που προστέθηκε εκείνη την περίοδο, απεικονίζοντας γεγονότα της ζωής του Αγίου Εδουάρδου.

Το παρεκκλήσι του Ερρίκου Ζ'

Ο ηγούμενος John Islip, που πέθανε το 1532, πρόσθεσε το δικό του ναό του Ιησού, πέρα από το βόρειο διάδρομο και ολοκλήρωσε τους θόλους του κυρίως ναού και τα βιτρώ των δυτικών παραθύρων, αλλά οι κορυφές των δυτικών πύργων παρέμειναν ατελείωτες. Η επόμενη σημαντική προσθήκη στο Αβαείο, ήταν η κατασκευή ενός νέου εντυπωσιακού γυναικωνίτη από τον Ερρίκο τον Ζ' μεταξύ του 1503 και του 1519, που αντικατέστησε τον τομέα του 13ου αιώνα. Η Κάθετη αρχιτεκτονική εδώ, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το υπόλοιπο Αβαείο. Δεν έχουν βρεθεί γραπτές αναφορές γι' αυτήν την κατασκευή, αλλά εικάζεται πως αρχιτέκτονες ήταν οι Robert Janyns και William Vertue.

Εχει αποκληθεί ως "ένα από τα πιο τέλεια οικοδομήματα που κατασκευάστηκε ποτέ στην Αγγλία" και "ένα από τα θαύματα του κόσμου". Ο Ερρίκος ξόδεψε τεράστια ποσά για τον διάκοσμο. Το παρεκκλήσι φημίζεται για την θολωτή του στέγη με σύστημα εξαερισμού και αναρτήρες στήριξης, που είναι κατασκευασμένη με θολωτά τόξα. Ο ναός βρίθει από εμβλήματα της δυναστείας Tudor, όπως το ρόδο και οι κρεμαστές πύλες και περίπου εκατό αγάλματα αγίων εξακολουθούν να παραμένουν στις υποδοχές των τοίχων. Το αυθεντικό βιτρώ-κόσμημα όμως του Bernard Flower έχει χαθεί.

Η τελευταία φάση της κατασκευής του Αβαείου ήταν η ολοκλήρωση των Δυτικών Πύργων από πέτρα του Portland το 1745, σε σχέδιο του Nicholas Hawksmoor, Επιθεωρητή του Αβαείου.

Φωτογραφίες